Είναι τα πιο γρήγορα αδέλφια της Ελλάδας. Σημαιοφόρος τους ο (ισόβιος πρωταθλητής Ελλάδας, παγκόσμιος πρωταθλητής, όγδοος Ολυμπιονίκης και χρυσός σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 400 εμπόδια)35χρονος Περικλής Ιακωβάκης και… παραστάτες ο μεγαλύτερος αδελφός Θωμάς (που στα τέλη της δεκαετίας του 90 είχε φτάσει ως το βάθρο των Βαλκανικών Αγώνων στα 200 και τα 400) και ο Βενιαμίν Σωτήρης, για χρόνια δεύτερος καλύτερος Έλληνας εμποδιστής και μέλος της ομάδας σκυταλοδρομίας 4Χ400 που κατετάγη δέκατη στους Πανευρωπαϊκούς του 2010.

«Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον καθένα μας με μια λέξη» θα πει ο Θωμάς «θα έλεγα πως εγώ ήμουν ο πιο εγκεφαλικός, ο Περικλής ο πιο νευρώδης (το πιο… αλάνι), ενώ ο Σωτήρης εκείνος που είχε την πιο αργή και χαμηλόφωνη ανάπτυξη από τους τρεις μας: ψήλωνε, να φανταστείς, μέχρι τα 23 του!». Και ποια ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε ότι ο κατά τρία χρόνια μικρότερος αδελφός του ήταν στ’ αλήθεια ξεχωριστός; «Ήμουν 16 και κάναμε προπόνηση με τον σύλλογο ΑΕ Λεχαινών στην άμμο. Στο τέλος της προπόνησης, έπρεπε να τρέξει ο καθένας μας με όσο μεγαλύτερη ένταση μπορούσε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή νιώθω ξαφνικά κάποιον να έρχεται από πίσω μου με φόρα και να με προσπερνά με άνεση. Ήταν ο Περικλής, 13 ετών ακόμα. Θυμάμαι γύρισα σπίτι και είπα στον πατέρα μου πως ο μικρός έχει τα φόντα να φτάσει πολύ ψηλά. Επαληθεύτηκα».

Μια αθλητική, πειθαρχημένη οικογένεια. Ο πατέρας, μόνιμος στην Πολεμική Αεροπορία, είχε ασχοληθεί στα νιάτα του με το ποδόσφαιρο, φτάνοντας να φορέσει τη φανέλα των Τρικάλων την εποχή που έπαιζαν στην Α’ Εθνική. Η μητέρα είχε αναλάβει το… πολυ-πλυντήριο αλλά και το ρόλο της διατροφολόγου: «Το μόνιμο άγχος της ήταν να ρωτάει ‘’Τι προπόνηση έχεις; Τι ώρα; Διπλή;’’ ώστε να ξέρει τι θα πρέπει να έχει έτοιμο και πότε». Και ο καθένας από τα τρία αγόρια μοιάζει να έσερνε τον επόμενό του στο στίβο, λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης, μέτρο σύγκρισης μα και πολύτιμος σύμβουλος.

«Δεν πέσαμε ποτέ στην παγίδα να γίνουμε… αυλικοί» λέει ο Θωμάς. «Ήμασταν και παραμένουμε ως σήμερα οι αυστηρότεροι κριτές του αδελφού μας». Μα και οι πιο υπερήφανοι υποστηρικτές του σε κάθε του αγώνα –ακόμα και όταν είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν την προσπάθειά του από μακριά. «Την κούρσα του στο Παγκόσμιο Εφήβων του 1998 στο Ανσί της Γαλλίας, την ακούσαμε από το ραδιόφωνο, στα Λεχαινά. ΕΡΑ Σπορ και στο μικρόφωνο ο Μάκης Τσίλκος, ο οποίος ξεκινά λέγοντας ‘’ο Ιακωβάκης πάει καλά, πέμπτο εμπόδιο, ο Ιακωβάκης πάει καλά, αρχίζει να ανεβαίνει ο Αυστραλός, πάει πολύ καλά ο Αυστραλός, πολύ καλά ο Αυστραλός και –μετά από πέντε δευτερόλεπτα παύση– κερδίζει ο Ιακωβάκης!’’» «Δεν ένιωσες ποτέ να ενοχλείσαι όντας για τους περισσότερους –εντός και εκτός στίβων– «ο αδελφός του Περικλή»;» ρωτάω τον Σωτήρη. «Από κάποια στιγμή και μετά γίναμε όλοι ο αδελφός, ο πατέρας ή η μητέρα του Περικλή», απαντάει. «Εκείνος ήταν το σημείο αναφοράς. Δικαιολογημένα. Προσωπικά, δεν με ενόχλησε ποτέ. Να φανταστείς ακόμα και στην εταιρεία ορκωτών λογιστών όπου εργάζομαι αφότου εγκατέλειψα τον πρωταθλητισμό, έχει τύχει αρκετές φορές να με φωνάξει κάποιος Περικλή!»