Σε όλους αυτούς λοιπόν η απάντηση είναι η  ίδια.. Ότι όλοι μας ξεκινήσαμε να τρέχουμε και στη πρώτη στροφή μας έβγαινε η γλώσσα, ότι η απογοήτευση με τον εαυτό μας ήταν μεγάλη, αλλά και ότι υπήρχε ένα πείσμα ότι στην επόμενη προπόνηση θα κάνουμε 100 μετρά παραπάνω.. που θα πάει…. Το άλλο που κάνω είναι να τους προκαλώ να δοκιμάσουν να μπουν σε αυτό τον δρομικό κόσμο συμμετέχοντας ως εθελοντές. Είναι πραγματικά μια  πολύ όμορφη εμπειρία , που σε βάζει σιγά σιγά στο χώρο του τρεξίματος. Έχοντας ξεκινήσει και εγώ σαν εθελόντρια  αρχικά σε αγώνες με φιλανθρωπικό σκοπό, το συναίσθημα ότι βοηθάς να πραγματοποιηθεί ένας αγώνας  είναι υπέροχο.

      Θεωρώ ότι ότι ένας καλός δρομέας υπήρξε κάποτε και εθελοντής και το αντίθετο.

Σαν εθελόντρια λοιπόν έπρεπε και εγώ από βραδύς να φτιάξω τα πράγματα μου, διαπιστεύσεις ,μπλουζάκι, κατάλληλο ντύσιμο ανάλογα το καιρό…Να ξυπνήσω αρκετά πιο νωρίς για να είμαι έγκαιρα στο πόστο μου και να βοηθήσω να στηθεί ο αγώνας. Να χρειαστεί πολλές φόρες να κουβαλήσω , να ανοίξω άπειρες συσκευασίες νερών, να ξεμπλέξω εκατοντάδες μπανάνες και μετάλλια και να τσακωθώ όσο μπορώ πιο ευγενικά με οδηγούς που κόντευαν να περάσουν πάνω από τους δρομείς για να κάνουν την δουλεία τους. …Όλο αυτή η κούραση όμως και η <<ταλαιπωρία>> έφευγαν αυτομάτως με το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ και το ΧΑΜΟΓΕΛΟ που μας χάριζαν οι δρομείς . Ήμουν μέσα σε αυτό τον υπέροχο κόσμο των εθελοντών που ανιδιοτελώς προσφέρουν την βοήθεια τους και χαιρόμουν για αυτό! Απίθανες φιλίες δημιουργήθηκαν που κρατάνε μέχρι σήμερα, εθελοντές που με την σειρά τους με ενθαρρύνουν πλέον στους δικούς μου αγώνες.. Και όταν ξεκινούσε ο αγώνας να είμαι εκεί για να χειροκροτήσω και να ενθαρρύνω όλους όσους συμμετείχαν! Να σταθώ δίπλα σε αυτόν που κουράστηκε και να του δώσω δύναμη να συνεχίσει. Να τρέξω μερικά μέτρα δίπλα σε ανθρώπους ηλικιωμένους (που με έβαζαν κάτω εννοείται στο τρέξιμο)  και να δώσω το πιο δυνατό μου χειροκρότημα στους τελευταίους ! Θυμάμαι άνοιγα τα μπουκάλια του νερού γιατί νόμιζα ότι θα εξυπηρετήσω καλύτερα και μου λέγαν –Με καπάκι με καπάκι…και έλεγα..μα καλά, πόσο παράξενοι και σιχασιάρηδες είναι … βλέπεις τότε δεν έτρεχα.. μετά κατάλαβα πως δεν γίνεται να τρέχεις και σε κάθε βηματισμό σου να καταβρέχεσαι γιατί δεν έχεις το καπάκι …Έβλεπα να τερματίζουν άνθρωποι που δεν τους το χα… μεγάλους σε ηλικία και κάποιους με πολλά παραπανίσια κιλά. Αυτοί έπαιρναν και το μεγαλύτερο χειροκρότημα μου και ίσως αυτοί να μου έδωσαν και το ερέθισμα να δοκιμάσω και εγώ αυτό το άθλημα.                                                                                                                                   

Τώρα πια και με το μάτι του δρομέα  βλέπω πόσο σημαντικό είναι το έργο των εθελοντών για την διεκπεραίωση και την ομαλή διεξαγωγή ενός αγώνα. Έχω τύχει σε αγώνα που σε κάθε σταθμό γινόταν πάρτι ! Να μην μπορώ να φύγω από τις αγκαλιές κ τα φιλιά!  Και φυσικά πάντα με πάντα θα πω το ευχαριστώ μου και θα δώσω και εγώ με  τη σειρά μου το χειροκρότημα μου σε αυτούς ους ανθρώπους που άφησαν το κρεβατάκι του πρωί πρωί και ήρθαν για να βοηθήσουν να τρέξω εγώ με ασφάλεια .

Η σχέση δρομέα - εθελοντή πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό. Εξυπηρετούν και οι δυο τον ίδιο σκοπό. ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ!

Ξεκινήστε λοιπόν είτε σαν εθελοντές είτε σιγά σιγά ως δρομείς. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.. Η  Χαρά, η Ευεξία και η Ικανοποίηση είναι και στα δυο η ίδια !

 Όλα γίνονται αν το θες πραγματικά ! Αρκεί να το ξεκινήσεις !