Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε λόγω της κοινής μας ιδιότητας (δρομείς) τα τελευταία 2 χρόνια. Ο Γιάννης Παπαγεωργόπουλος είναι 42 ετών, με δύο παιδιά, εργάζεται αρκετές ώρες κάθε ημέρα και ασχολείται με τον αθλητισμό καθαρά ερασιτεχνικά. Δρομέας της διπλανής πόρτας δηλαδή. Ο πρώτος μαραθώνιος του Γιάννη ήταν πριν από 2 χρόνια στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου της Αθήνας, όπου και πέτυχε μια πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια επίδοση με 3 ώρες και 26 λεπτά. Η δεύτερη συμμετοχή του σε μαραθώνιο ήταν το 2017 στη Θεσσαλονίκη (Μέγας Αλέξανδρος) λίγους μήνες αργότερα, βελτιώνοντας την ατομική του επίδοση κατά 20 σχεδόν λεπτά. Μετά από ένα επιτυχημένο πέρασμα από το τρίαθλο επανήλθε τον φετινό χειμώνα και επικεντρώθηκε σε έναν φιλόδοξο στόχο, να σπάσει τις 3 ώρες στο Μαραθώνιο, ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, καθώς ποσοστό μικρότεροαπό 2% όσων τερματίζουν σε Μαραθώνιο δρόμο επιτυγχάνουν τέτοια επίδοση. Στη μικρή δρομική ιστορία του Συλλόγου Δρομέων Βέροιας μόνο ο Αντώνης Κουκουτέγος και ο Λευτέρης Ιορδανόπουλος από τα 150+ μέλη έχουν επιτύχει το ιερό δισκοπότηρο των δρομέων, το sub3. Συναντηθήκαμε με τον Γιάννη στο ξενοδοχείο Veritas όπου και εργάζεται τα πρωινά και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Γιατί τρέξιμο και μάλιστα μαραθώνιο και όχι κάποιο άλλο άθλημα;

Η επιλογή του τρεξίματος ήταν τυχαία και καθορίστηκε από τη γνωριμία μου και τη συνακόλουθη στενή παρέα με δρομείς όπως ο Αντώνης Μπαλτατζίδης, ο Θοδωρής Γιαγτζόγλου και άλλοι. Αν τα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ, για παράδειγμα, ίσως ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου το τρέξιμο σε τέτοιο επίπεδο και δεν θα είχα «γράψει ιστορία» (γέλια).

Ποια ήταν η έως τώρα ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό;

Αν εξαιρέσουμε μια διετία πριν από τέσσερα χρόνια που είχα παρατήσει τα πάντα, πάντοτε αθλούμουν (τένις, κολύμβηση, τρέξιμο) αλλά ποτέ σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Ποιο ήταν το βασικό σου κίνητρο για να μπεις στη διαδικασία όχι απλώς της ολοκλήρωσης ενός ακόμη μαραθωνίου αλλά στο κυνήγι του 3ωρου;

Το ότι είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Πάντοτε ήμουν. Αν, για παράδειγμα, η δουλειά μου ήταν να πουλάω κουλούρια, θα ήθελα να είμαι ο καλύτερος κουλουράς. Όταν λέω ανταγωνιστικός, εννοώ όχι τόσο προς τους άλλους αλλά προς τον εαυτό μου, να προσπαθώ να φθάσω σε αυτό που σε πρώτη όψη φαίνεται δύσκολο ως αδύνατο. Έτσι, μετά τον φετινό Φιλίππειο Δρόμο, τον Δεκέμβριο του 2017, όπου δεν πήγα πολύ καλά, βρέθηκα σε ένα δίλημμα για το μέλλον μου στο τρέξιμο. Ένα μήνα σχεδόν έμεινα εκτός συστηματικών προπονήσεων και ξεκίνησα προετοιμασία μόλις στις 20 Ιανουαρίου με την ισχυρή και συνεχή παρότρυνση του προπονητή μου Γιάννη Καραγιάννη #sportstrainingKaragiannis .

Έκανες πολλά χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα και πολλές προπονήσεις;

Οχι. Λόγω πολλών επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων έκανα 4 προπονήσεις την εβδομάδα: α) ένα long run, σε αυξανόμενο όμως ρυθμό που κατέληγε σε ρυθμό σχεδόν μαραθωνίου, β) διαλειμματικές προπονήσεις - μεγάλα σχετικά κομμάτια όπως δυάρια, χιλιάρια ή και πεντάρι, δυάρι, χιλιάρι σε ρυθμούς αρκετά κάτω από 4 λεπτά το χιλιόμετρο, γ) ελεύθερο τρέξιμο, δ) αυξανόμενο τρέξιμο. Τα συνολικά χιλιόμετρα πάντως κάθε εβδομάδα δεν ήταν πάρα πολλά. Έχοντας κάνει τον απαιτούμενο αριθμό προπονήσεων και χιλιομέτρων για τα long run, οι προπονήσεις που μου έδωσαν την δύναμη να πιστέψω ότι θα τα καταφέρω ήταν αυτές που έπρεπε να τρέχω από 16χιλ έως 22 χιλ συν το ζέσταμα στον επιθυμητό ρυθμό μαραθωνίου και οι προπονήσεις interval και tempo run οι οποίες μου έδειξαν ότι  μπορώ να τρέχω γρήγορα, για παράδειγμα είχα φτάσει να τρέχω τα 5 χιλ σε 18:20) και τα 1χιλ σε 3:10 με 3:15.

Ποια στιγμή της προετοιμασίας ένιωσες ότι το 3ωρο είναι εφικτό;

Η προετοιμασία έβγαινε όπως τη σχεδίαζε ο προπονητής μου, ο οποίος μου τόνιζε συνεχώς ότι είμαστε εντός στόχου. Μετά τον ημιμαραθώνιο της Καλαμπάκας, όπου και πέτυχα επίδοση 1 ώρα και 23 λεπτά και στο τέλος ένιωθα δυνατός, πίστεψα ότι το 3ωρο το έχω.

Ποιο ήταν το δυσκολότερο κομμάτι κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας σου;

Οι προπονήσεις ήταν σκληρές και δύσκολες, αλλά περισσότερο δύσκολο ήταν το πνευματικό κομμάτι και όχι το σωματικό. Για παράδειγμα, κάποιες ημέρες του χειμώνα με πολύ βροχή, κούραση στη δουλειά και υποχρεώσεις στο σπίτι αναρωτιόμουν: γιατί ζορίζομαι τόσο; Αξίζει τον κόπο; Αυτό ήταν το δυσκολότερο πιστεύω.

Πόση ενέργεια σου απορροφούσε η προετοιμασία;

Απίστευτα πολύ. Μετά την προπόνηση έπρεπε να φροντίζω για την αποκατάστασή μου με μασάζ, ρόλερ, ποδόλουτρα, να καταγράφω σχολαστικά τα δεδομένα της προπόνησής μου στο ημερολόγιο και γενικά αυτούς τους δυόμιση μήνες η ζωή μου περιστρέφονταν γύρω από τον αγώνα. Όλα τα υπόλοιπα γίνονταν με πολύ κόπο. Εκείνο για το οποίο στεναχωριέμαι είναι ότι όλο αυτό λειτουργούσε εις βάρος της οικογένειάς μου.

Ας μιλήσουμε τώρα για τον αγώνα. Ποια ήταν η στρατηγική σου;

Λένε ότι όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις. Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα κινήθηκα στον επιδιωκόμενο για το 3ωρο ρυθμό. Τα βήματα μ' έφεραν δίπλα σε έναν νεαρότερο από εμένα αθλητή, πολύ γυμνασμένο, αθλητή βουνού κυρίως, ο οποίος επίσης πήγαινε για το 3ωρο. Κόλλησα πίσω του για να μου κόβει και τον πολύ αέρα και για πολλά χιλιόμετρα πηγαίναμε μαζί. Στην πορεία συναντηθήκαμε με άλλους 6-7 αθλητές που πήγαιναν με τον ίδιο ρυθμό και έτσι φτιάξαμε ένα ωραίο group αθλητών, το οποίο όμως άρχισε να αραιώνει μετά τα 21 χιλιόμετρα (πέρασα σε 1.28.50, εντός στόχου δηλαδή για το 3ωρο), διότι κάποιοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Αυτό μου έδωσε φτερά, καθώς έβλεπα ότι είμαι σε καλή κατάσταση. Στο 30ο χιλιόμετρο είχαμε μείνει μόνο ο νεαρός αθλητής κι εγώ, ο οποίος έδειχνε ότι δεν μπορεί να κρατήσει τον ρυθμό για 3ωρο και έτσι μπήκα εγώ μπροστά και τον άφησα πίσω. Αισθανόμουν σε πολύ καλή κατάσταση, η τροφοδοσία μου με νερό και τζελάκια ήταν όπως τηνείχα προγραμματίσει και στα τελευταία χιλιόμετρα όχι μόνο δεν έπεσε ο ρυθμός μου, αλλά τα τελευταία 2+ χιλιόμετρα βγήκαν σε ρυθμό κάτω από 4min/km.

Πάμε τώρα στο μετά. Τι ένιωθες τις πρώτες ημέρες μετά τον αγώνα και τι νιώθεις τώρα;

Άδειασμα σωματικό και ψυχολογικό και παράλληλη ανακούφιση που τελείωσε η επίπονη αυτή διαδικασία αλλά και ικανοποίηση και χαρά για την εκπλήρωση του στόχου. Έχει ανέβει η αυτοπεποίθησή μου ότι μπορώ να επιτυγχάνω τους στόχους μου θέτω.

Από προπόνηση, συνεχίζεις; Επόμενοι στόχοι;

1-2 φορές την εβδομάδα μόνο, για συντήρηση σε ελεύθερο ρυθμό. Δεν μπορώ και δεν θέλω (ακόμη τουλάχιστον) να πιέσω τον εαυτό μου. Επόμενο στόχο δεν έχω θέσει. Σίγουρα δεν θα είναι ένας ακόμη μαραθώνιος. Ίσως ασχοληθώ με αγώνες βουνού ή, λιγότερο πιθανό, με επιστροφή στο τρίαθλο. Για την ώρα το έχω ρίξει στη δουλειά.

Κλείνοντας, τελικά άξιζε τον κόπο;

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από τον αγώνα και την ταλαιπωρία που τράβηξα στην προετοιμασία, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο ήταν. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν άξιζε τον κόπο, αλλά όταν ο έφηβος γιος μου μου αναφέρει ότι καθηγητές στο σχολείο τού δίνουν συγχαρητήρια για την επίδοσή μου και εκφράζουν τον σεβασμό τους, αισθάνομαι ωραία. Αυτό νομίζω απαντάει στην ερώτηση αν άξιζε τον κόπο.

Συγχαρητήρια και πάλι Γιάννη. Αναμένουμε με ανυπομονησία τον επόμενο αθλητικό βήμα σου. Ευχαριστώ για τη συνομιλία.

Εγώ ευχαριστώ. Καλή επιτυχία και στους δικούς σου στόχους.

Πηγή: sportstraining-karagiannis.gr