Ένα βήμα παραπέρα, εμείς στο ορεινό τρέξιμο καταφέραμε να βρούμε κάποιες λύσεις (βλέπε πρωτόκολλα) για να επιλύσουμε το ζήτημα του συγχρωτισμού και βασικά του συνωστισμού, λύσεις που μάλιστα πήραν και τις ευλογίες της πολιτείας (ΓΓΑ). Έτσι, κατά μέρος και στο σύνολο, ως μονάδες, ως κοινότητα, ως κοινωνία, ατενίζαμε με αισιοδοξία το επερχόμενο καλοκαίρι και όχι μόνον αυτό! Διότι ως γνωστόν, ο άνθρωπος δεν είναι προγραμματισμένος όπως οι υπολογιστές, για να λειτουργεί με δεδομένα που φορτώθηκαν στον εγκέφαλό του αλλά προτάσσοντας και ένα συναίσθημα, μια ελπίδα, μια προοπτική, λειτουργίες που δεν θα τις βρούμε στους υπολογιστές.

Να όμως που η εξέλιξη διέψευσε εμάς, τους κοινούς θνητούς, που σταματήσαμε να φοράμε μάσκα, ήρθαμε ξανά πιο κοντά ο ένας στον άλλον και γενικώς, επενδύσαμε στη λογική του «μπόρα ήταν και πέρασε», γιατί αυτό είναι το ανθρώπινο, έτσι λειτουργεί ο μέσος άνθρωπος, δεν είμαστε όλοι επιδημιολόγοι. Κρύος ιδρώτας μας λούζει τις τελευταίες μέρες από τους καθημερινούς τριψήφιους αριθμούς κρουσμάτων και η εικόνα του λαϊκιστή ηγέτη της (πάλαι ποτέ?) υπερδύναμης ΗΠΑ, που με τον γελοίο πολιτικό και τον ακόμα πιο γελοίο επιστημονικό του λόγο, προσπαθεί να ξορκίσει το κακό, μοιάζει να τρολάρει τις φρούδες ελπίδες μας: «πάμε θαυμάσια!» Πόσο θαυμάσια άραγε, με 2000 νεκρούς ημερήσια οι ΗΠΑ? Με τους μισούς αμερικάνους να απειλούν τους υπόλοιπους μισούς για το αίτημα να παρθούν σοβαρά μέτρα? Κι αν γυρίσουμε πίσω στα δικά μας σύνορα, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έφταιξε η χαλαρότητα όλων μας, πέρα από το ότι τα χειρότερα μάλλον δεν τα είχαμε δει την άνοιξη. Φταίνε όμως μόνο τα μπιτσόμπαρα, οι ταβέρνες, οι εκκλησίες, οι ουρές πολιτών σε πάσης φύσεως Υπηρεσίες και τα λεωφορεία-τρένα-καράβια-αεροπλάνα?

Μέσα σε όλα του δικού μας μικρόκοσμου, οι αγώνες στα βουνά! Τι γίνεται από εδώ και πέρα λοιπόν? Μήπως πρέπει να ξανακοιτάξουμε αυτό το τάχα οργανωμένο πρωτόκολλο διεξαγωγής αγώνων? Ποιος είπε πως οι μαζικές τμηματικές εκκινήσεις των 500 αθλητών (βλέπε «κύματα») μπορούν να εξασφαλίσουν τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν? Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, το πρωτόκολλο του ΣΕΓΑΣ που ήθελε να ευλογήσει τα γένια του και να βάλει πέντε χιλιάδες νοματαίους το Νοέμβριο να τρέχουν σε μια παρωδία, μοιάζει ήδη ξεπερασμένο από την επιστροφή της πανδημίας μεσοκαλόκαιρα! Κι ας την περίμεναν ακόμα και οι επιστήμονες με τα μικρά τους καλάθια, προς το φθινόπωρο. Η τάση της πανδημίας δυστυχώς φέρνει απαισιοδοξία, ελπίζω να μη φέρει σύντομα και δέος αλλά είμαστε πολύ κοντά και σε αυτό, όπως μαρτυρούν πάντα οι αριθμοί…

Αλλά αν συζητήσουμε κάπως πιο σοβαρά από το επίπεδο που ο ΣΕΓΑΣ έθεσε το ζήτημα –θεώρησα ανεδαφικό εξαρχής το πρωτόκολλο ΣΕΓΑΣ- τι μπορούμε άραγε να περιμένουμε στο δικό μας χώρο, στα βουνά? Θεωρώ λοιπόν σχεδόν βέβαιο, ότι το μεθεπόμενο βήμα της πολιτείας, θα είναι η σταδιακή και μέχρι ένα επίπεδο επιστροφή περιοριστικών μέτρων σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής των πολιτών, όσο κι αν σε αυτήν εμπεριέχονται στοιχεία οικονομικών συμφερόντων. Ήδη σήμερα 9 Αυγούστου, βλέπουμε τοπικό lockdown σε περιοχή εξόχως τουριστική (Πόρος) και στο βάθος πλησιάζει κάτι αντίστοιχο σε μεγαλούπολη (Θεσσαλονίκη) η οποία κατρακυλά καθημερινά στα χειρότερα. Σε εθνικό επίπεδο, απαγορεύτηκαν λιτανείες (μεγάλο πλήγμα στη βαθειά θρησκευόμενη ελληνική κοινωνία), επιβλήθηκε η μάσκα και πάρθηκε μια σειρά ακόμα μέτρων που ακουμπά τον κλάδο της εστίασης και διασκέδασης, καταρχήν. Θαρρώ πως το επόμενο βήμα, μετά τον Δεκαπενταύγουστο, θα είναι η απαγόρευση μαζικών πολιτιστικών και ψυχαγωγικών εκδηλώσεων (συναυλίες, παραστάσεις, πάρτι). Θα απομένει στα μπιτσόμπαρα να βρουν κι άλλα σκαμπό για τους όρθιους, μήπως και περισώσουν μερικές μέρες δουλειάς ακόμα στη σεζόν.

Άραγε η ΓΓΑ θα παραμείνει στα ίδια πρωτόκολλα διεξαγωγής αθλητικών γεγονότων? Αν ναι, προφανώς και θα είναι ολίσθημα από πλευράς της! Πόσο ασφαλείς είναι κυματικές εκκινήσεις, όχι των 500 αλλά ακόμα και των 50, όπου αν και με αποστάσεις 1,5 μέτρων μεταξύ τους αρχικά, στη συνέχεια αυτοί οι αθλητές στριμώχνονται σε ένα μονοπάτι? Και ποιος θα πείσει τους συναγωνιζόμενους πως η έρευνα του πανεπιστημίου Hopkins θέλει τη μετάδοση μετά από κανένα δεκάλεπτο συνύπαρξης στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο, όταν πρόκειται για αθλητές! Για ποιο λόγο αλήθεια όταν περιμένουμε στην ουρά για ένα καρβέλι ψωμί έξω απ το φούρνο, κοιτάμε με μισό μάτι τους υπόλοιπους της ουράς? Μήπως πρέπει να τυπώσουμε την εν λόγω έρευνα σε τρικάκια και να την πετάξουμε μαζικά στις πόλεις?

Ας επανέλθουμε όμως στη λογική συζήτηση και ας δούμε το εύλογο, αυτό που προκύπτει από τον επιστημονικό λόγο και υλοποιείται ήδη στην καθημερινότητα αυτής της χώρας, που ευτυχώς δεν έχασε ακόμα τη λογική της. Αγώνες ίσον συνωστισμός! Αν τεθεί όριο πλήθους σε εκδηλώσεις μαζικού χαρακτήρα, σταδιακά αυτό θα πέσει από τους 1000 στους 500 και μετά στους 100, για να κλείσει στους 10. Αυτά είναι τα νούμερα και αν πρόκειται να παρθεί απόφαση αυτές τις μέρες, βλέπω τη μπίλια να κάθεται στο 100 –με 150 κρούσματα ημερήσια και μεγάλη γεωγραφική διασπορά το 1000 και το 500 έχουν ήδη ξεπεραστεί, νομίζω! Όσοι ασχολούμαστε με διοργάνωση αγώνων στα βουνά, ας έχουμε στο μυαλό μας αυτούς τους αριθμούς, γιατί σύντομα τους βλέπω να έρχονται προς το μέρος μας, σαν την ιστορία που επαναλαμβάνεται ως εκδίκηση σε όσους την αγνόησαν. Και καθώς οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται έγκαιρα και η Ελλάδα το απέδειξε αυτό στην αρχή της πανδημίας, πιστεύω ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου ούτε αυτή τη φορά θα ολιγωρήσει. Οι επιστήμονες ήδη μίλησαν και ο λόγος τους προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Όσοι διοργανωτές διαθέτουν οξυδέρκεια, είμαι βέβαιος ότι θα πάρουν πολύ σύντομα τις αποφάσεις τους. Είναι προφανές ότι μαζικά γεγονότα (και) στο ορεινό τρέξιμο ΔΕΝ έχουν προοπτική φέτος το φθινόπωρο και κακώς επιμένουν, όσοι επέμειναν. Και να μην ξεχνάμε ότι η ζημιά στη φήμη ενός γεγονότος είναι μεγαλύτερη όταν οι αναβολές είναι απανωτές… Όμως «το κάθε προβατάκι κρέμεται από το ποδαράκι του», ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του, για όσους δεν τα πάνε καλά με τις παροιμίες. Καλό να έχουν δουλειά οι τοπικές κοινωνίες, κάτι που γίνεται με τους αγώνες στα βουνά, όμως όλα έχουν και τα όριά τους…

Αν μια διοργάνωση μπορεί φέτος το φθινόπωρο να εξασφαλίσει ατομικές εκκινήσεις σε 100 ή λιγότερους αθλητές, μπορεί να νιώθει περισσότερο βολικά από άλλες που φιλοδοξούν σε μερικές εκατοντάδες με «κυματικές» αντίστοιχες. Ας δούμε ρεαλιστικά την κατάσταση που διαγράφεται μπροστά μας, τα ψέματα τελειώνουν. Αυτό απέδειξε η επιστροφή της πανδημίας μεσοκαλόκαιρα! Όποιος μπορεί να το πράξει, κερδίζει…

ΥΓ: Ας περιμένουμε λοιπόν αρκετούς μήνες ακόμα, μήπως εκείνες οι μπύρες που θα πίναμε αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια, κρυώσουν λίγο παραπάνω…"